Վիգեն Մամիկոնյան. տաղանդավոր մարդիկ միշտ դժբախտ են
Վիգենը 69 տարեկան է, մոտ 20 տարի է՝ ապրում է փողոցում: «Տուն-տեղ չունեմ, բայց չեմ էլ դժգոհում»,- ասում է նա: Կրթություն է ստացել Երևանի պետական համալսարանում և Կոմիտասի անվան պետական կոնսերվատորիայում: «Երկուսն էլ կիսատ եմ թողել, դիպլոմ չունեմ»: Վիգենը կարողանում է դաշնամուր ու կիթառ նվագել, երգում է, գրքեր է կարդում, որոնցից մի քանիսը Ավետիք Իսահակյանի անվան գրադարանից են նվիրել: Դեռ մի քանի ամիս առաջ Վիգեն պապիկը հենց Մոսկովյան փողոցում՝ գրադարանի կողքին էլ ծածկ էր գտել, տեղավորել էր իր ունեցվածքն ու այդտեղ էլ գիշերում էր։
Գրադարանում պատմեցին, որ Վիգենը հենց այդ շենքում տուն է ունեցել, որը ինչ-ինչ պատճառներով կորցրել է: Մենակ է, ընտանիք չունի:
Անցորդներից գումար չի վերցնում և բացատրում է, որ իրեն նյութական ոչինչ հարկավոր չէ: «Հաճախ է ալկոհոլի ազդեցության տակ լինում, ինքն է այդ ճանապարհը ընտրել, չի թողնում՝ մարդիկ օգնեն իրեն»,- ասաց գրադարանավարուհին: «Ցավոք՝ տաղանդավոր մարդիկ միշտ դժբախտ են լինում, այդպես էլ չհասկացա՝ ինչո՞ւ: Բայց ես երջանիկ եմ, որովհետև, երաժշտական կրթություն ունենալով՝ ես էլ եմ տանջված ու դժբախտ. դժբախտ ու երջանիկ:
Շատ դժվար է ինձ հասկանալ: Ես էլ չեմ հասկանում՝ ինչպես կարելի է երջանիկ ու դժբախտ լինել միաժամանակ»: Վերջերս, ցավոք, Վիգեն պապիկին դուրս են հանել իր ապաստանից, դեն նետել նրա գրքերն ու իրերը։ Վիգեն պապիկն էլ, ճարահատյալ, բնակվում է Սարյանի այգում՝ նստարանի վրա։ Այդտեղ է քնում, արթնանում, հաց ուտում և նույնիսկ այս պայմաններում էլ, միևնույն է, ոչ ոքից օգնություն չի ընդունում։
- Սոֆի ՄկրտչյանԼուսանկար
- Լիլիթ ԴավթյանՏեքստ