«17 տարի անց».
երկխոսություն անցյալի և ներկայի միջև
«Ամուր ընկույզ», «Քաղաքացիությունը՝ փախստական» և «Կատարսիս» վավերագրական ֆիլմերի հերոսների կյանքի և անցած ճանապարհի մասին է Քալանթարի «17 տարի անց» ֆիլմը: Այն ևս ստեղծվել է «Կինոերկխոսութուններ նախագծի շրջանակում»:
Հատված ֆիլմից
2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին սկսվեց ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմը, որը տևեց 44 օր և ավարտվեց Ադրբեջանի ռազմական հաղթանակով, Արցախի մի մասի կորստով:
2022թ. դեկտեմբերին Արցախի մնացյալ հատվածը հայտնվեց ադրբեջանական շրջափակման մեջ:
2023թ. սեպտեմբերի 19-ին՝ ավելի քան ինը ամիս տևած շրջափակման պայմաններում, Ադրբեջանը հարձակում սկսեց Արցախի դեմ:
Արցախի գրեթե ամբողջ բնակչությունը՝ ավելի քան 100.000 մարդ բռնի տեղահանվեց և ապաստան գտավ Հայաստանում:
2022թ. դեկտեմբերին Արցախի մնացյալ հատվածը հայտնվեց ադրբեջանական շրջափակման մեջ:
2023թ. սեպտեմբերի 19-ին՝ ավելի քան ինը ամիս տևած շրջափակման պայմաններում, Ադրբեջանը հարձակում սկսեց Արցախի դեմ:
Արցախի գրեթե ամբողջ բնակչությունը՝ ավելի քան 100.000 մարդ բռնի տեղահանվեց և ապաստան գտավ Հայաստանում:
Լուսանկարները՝ ֆիլմից
Խալիդան, Գենան, Դավիթը և մյուս հերոսները ևս տեղահանվածների մեջ են, բացի Կամոյից... նա որոշեց մնալ իր հայրենիքում:
«Ես չգիտեմ: Դա իր որոշումն էր. նա ուզեց մնալ»,- ասում է կինը՝ Սուսաննան:
«17 տարի անց»-ը կարևոր ստեղծագործություն է՝ թե՛ փաստագրական, թե՛ մարդկային ծանր ճակատագրերը զգայուն կերպով պատկերելու առումներով։ Այն վավերագրական կինոյի օրինակ է, որը ոչ միայն փաստում է անցյալի իրադարձությունները, այլև լայնորեն անդրադառնում է՝ վերադարձի, հիշողության և կյանքի վերարժևորման թեմաներին: Նման շեշտադրումները տեսանելի են հատկապես «Ամուր ընկույզ» ֆիլմում, որի կենտրոնում Խալիդան է՝ ուժեղ և դիմադրող կերպարով: Լրագրող Արփի Բեքարյանն իր ֆեյսբուքյան էջի հրապարակումներից մեկում անդրադարձել է Խալիդայի կերպարին՝ գրելով. «Չգիտեմ՝ կա՞ որևէ գրող կամ պոետ, որը կարող ա իր անձնական ցավի միջով ամբողջ աշխարհի ցավն անցկացնել ու խոսել համամարդկային արժեքների մասին էսքան պարզ ու խորը՝ առանց բառեր ընտրելու ավելորդ ջանքերի»:
«17 տարի անց»-ը պատմություն է մարդու և ժամանակի բախման մասին։ Քալանթարն այս ֆիլմով ցույց է տալիս, թե ինչպես կարող է ժամանակը փոխել մարդուն, բայց նաև որքան բան կարող է մնալ նույնը՝ ներսում։
Ֆիլմը կարևոր է, որովհետև հիշեցում է՝ պատերազմը չի ավարտվում հրադադարի պահին։ Այն շարունակում է ազդել մարդկանց վրա նույնիսկ տարիներ անց՝ ձևավորելով նրանց ապրումներն ու հիշողությունները։
Ֆիլմը դիտողին չի տալիս պատասխաններ, բայց օգնում է մտածել և վերարժևորել կյանքի յուրաքանչյուր պահ...
Ֆիլմը կարևոր է, որովհետև հիշեցում է՝ պատերազմը չի ավարտվում հրադադարի պահին։ Այն շարունակում է ազդել մարդկանց վրա նույնիսկ տարիներ անց՝ ձևավորելով նրանց ապրումներն ու հիշողությունները։
Ֆիլմը դիտողին չի տալիս պատասխաններ, բայց օգնում է մտածել և վերարժևորել կյանքի յուրաքանչյուր պահ...
Ֆիլմերի ռեժիսոր Լևոն Քալանթարն ասում է, որ իր կյանքը բաժանվել է երկու մասի՝ Խալիդային հանդիպելուց առաջ և հետո։ Նա կին է, որը թողել է խոր հետք ոչ միայն ռեժիսորի, այլև բոլոր դիտողների մեջ։ Խալիդան ուժեղ, բայց լուռ դիմադրող մարդ է՝ կորուստների, պատերազմի և ներքին ցավի միջով անցած մեկը, որը ոչ թե բարձրաձայնում է իր ցավը, այլ ապրում է դրանով՝ արժանապատվորեն և հանգիստ։
«Կինոերկխոսություններ» նախագիծը. վավերագրական պատմություններ հակամարտության սահմանագծին
http://brusovlab.am/page67778293.html
«Վավերագրություն. Ինչպես է կինոն միավորում անցյալն ու ներկան»
http://brusovlab.am/page67720867.html