Իմ կյանքի հույսեր, իմ վառվող լույսեր, իմ մահից հետո մի՛ ողբացեք, սիրո՛վ մնացեք
Հասմիկ Բաղդասարյան
Հասմիկ Հայաստանի Բաղդասարյանը ծնվել է 1954 թվականի փետրվարի 10-ին գյուղացու ընտանիքում:
Ընտանիքը բաղկացած էր 7 անդամներից` 2 եղբայր և 5 քույր:
Տեղ գյուղում են անցել տատի մանկության տարիները: 4-րդ դասարանում հայրը ավտովթարից մահանում է, և հոգսը մնում է մոր ուսերին:
Առաջին գործը` որպես գորգագործություն, 8-րդ դասարանում է գործել՝ ի հիշատակ դպրոց չհաճախած 2 տարիների:
1970 թվականին Հասմիկը ամուսնանում է: Մեծ օջախում առաջին հարսն է լինում: ՈՒնենում է 4 երեխա` 3 աղջիկ և 1 տղա: Սկզբից զբաղվել է շերամապահությամբ, դաշտապահությամբ, այգեգործությամբ, թռչնաբուծությամբն և դրա հետ մեկտեղ հացթուխ էր. 35 տարի հաց է թխել:
2016 թվականին ստեղծում է երկրագիտական թանգարան, սակայն, չբավարարվելով,սկսում է զբաղվել գորգարծությամբ: Այսօր Հասմիկ տատիկը տասնյակ սաներ ունի և իրենց փոխանցում է ոչ միայն իր հմտություններն ու գաղտնիքները, այլ նաև սերը դեպի հայկական մշակույթ:
Հասմիկ Բաղդասարյանի ձեռքերի տակ թելերը դառնում են պամություն, գույներն`արտահայտություն, իսկ ամեն նախշը` հիշողություն:
Հասմիկ Բաղդասարյանի ձեռքերի տակ թելերը դառնում են պամություն, գույներն`արտահայտություն, իսկ ամեն նախշը` հիշողություն:
Հասմիկ Բաղդասարյանի ստեղծած այս փոքրիկ, բայց ջերմ սենյակը գյուղի մշակույթը ներկայացնողն է: Այսօր այս սենյակում նա պարզապես գորգագործ չէ: Նա ուսուցիչ է, պատմող և հիշողություններ կերտող:
Այստեղ ոչինչ պատահական չէ. ամեն գույն, նախշ ունի իր դեռ չստեղծած պատմությունը, իսկ ամեն աշակերտն իր ճանապարհն ունի անցնելու:Այս լուսավոր անկյուններից դուրս իրականությունն այլ երանգներ ունի. մշակութային արժեքների փոխանցումը դանդաղում է, քանի որ երիտասարդներին գրավում է քաղաքային կյանքն ու նոր տեխնոլոգիաները` երիտասարդները հեռանում են աշխատանք գտնելու հույսով:
«Աշխատատեղ չկա. ոչ կինս ա աշխատում, ոչ՝ ես։ Հազիվ մի քանի անասուն ենք պահում, որ յոլա գնանք»,- ասում է գյուղի բնակիչ Գագունց Ժորան
Բայց հենց այս դժվարությունների և խնդիրների մեջ է ծնվում ամուր մշակույթը: Տեղացիները, չնայած կյանքի պայմաներին, շարունակում են ստեղծել, պահել ու փոխանցել իրենց մշակույթը:
Հասմիկ Բաղդասարյանի կենտրոնում հնագույն գորգեր կան, գաղտնիքներ և Տեղ գյուղը ներկայացնող ավանդական տարազը:
Տեղ գյուղում մշակույթն ապրող և շնչող ժառանգություն է, որը փոխանցվում է ձեռքից ձեռք:
Հասմիկ Բաղդասարյանի ստեղծած յուրաքանչյուր գորգ, ասեղնագործ ամեն տարազ պատմություն է` գրի առնված ոչ թե բառերով, այլ նաև նուրբ թելերով, սակայն պատմությունն այստեղ չի ավարտվում…
Այսօր Հասմիկ Բաղդասարյանի աղջիկը` Գոհարը նույն մտքով և նվիրվածությամբ կանգնած է մոր կողքին, շարունակելու Հասմիկ Բաղդասարյանի գործը, որ մշակույթն պահպանվի դեռ սերնդեսերունդ...