Նախագծի հեղինակ՝ Լիլիթ Դավթյան
Նախագծի ղեկավար՝ Ռուզաննա Գիշյան
Վավերագրությունը չի ստեղծում իրականություն, այլ փնտրում և գտնում է արդեն իսկ գոյություն ունեցողը՝ փորձելով բացահայտել այն ամենն՝ ինչ հաճախ մնում է անտեսված առօրյա կյանքում:
Այս մոտեցումը կարևոր է, քանի որ ևս մեկ անգամ ապացուցում է, որ վավերագրությունը պարզապես փաստերի շարադրանք չէ, այլ նոր փոփոխությունների և կյանքի վերաիմաստավորման միջոց:
Կինոգետ Մելիք Կարապետյանն էլ պատմում է հայ ժամանակակից կինոյում վավերագրության կարևորության և ակտիվ դերի մասին:
Քանի որ Մելիք Կարապետյանն ընդգծեց նաև մեր օրերում կին ռեժիսորների ակտիվ գործունեության մասին, չենք կարող չառանձնացնել Շողակաթ Վարդանյանի «1489» ֆիլմը, որը վերջին ժամանակների ամենաազդեցիկ և քննարկված ֆիլմերից է: Այն պատմում է իր եղբոր՝ պատերազմի ժամանակ անհետ կորած Սողոմոնի որոնման մասին, որը ոչ միայն դիտվեց միջազգային հեղինակավոր հարթակներում, ստացավ բազմաթիվ մրցանակներ, այլև դարձավ քննարկման թեմա Հայաստանում, և բազմիցս լուսաբանվեց մեդիա հարթակներում:
Նման ֆիլմերը մեր իրականության արտացոլումն են և ցույց են տալիս կյանքը՝ ինչպես, որ կա... Այս և նման այլ ֆիլմեր վավերագրության այն եզակի օրինակներից են, որոնք զերծ են ավելորդ պաթոսից և ոչ միայն փաստագրում, այլև խթան են հանդիսանում հանրային քննարկումների՝ հիշեցնելով, որ պատերազմի, գերության, տեղահանության ամենածանր հետևանքները հաճախ մնում են անհատական ողբերգությունների սահմանում, ցույց տալով, որ պատերազմի ցավը երբեք չի ավարտվում կռվի դաշտում, այլ շարունակում է ապրել մարդկանց սրտերում:
Այս համատեքստում առանձնապես կարևոր է ռեժիսոր Լևոն Քալանթարի «Կինոերկխոսություններ» նախագիծը, որն իր վավերագրական ֆիլմերով ցույց է տալիս պատերազմի ու գերության հետքերը և ազդեցությունը:
Շապիկի լուսանկարները գեներացվել են Արհեստական բանականության միջոցով: