Թամանյանի նախագծած քաղաքն առանձնանում էր ազգային ճարտարապետական տարրերով, որոնցից մեկը տանիքների քիվերի զարդանախշերն էին։ Թամանյանի ոճում նկատելի էին միջնադարյան հայկական ճարտարապետության տարրերը, այդ թվում ՝ քիվերի վրա արված զարդանախշերը, որոնք հաճախ կրկնում էին հայկական խաչքարերի և եկեղեցիների ձևերը։

Զարդանախշերը ոչ միայն դեկորատիվ նշանակություն ունեին, այլև ընդգծում էին Երևանի յուրահատուկ ճարտարապետական դիմագիծը։ Բայց զարդանախշերն ունեն նաև այլ իմաստներ։

Հայկական զարդաքանդակները հիմնականում զարգացնում են մեր ազգային ճարտարապետության լավագույն ավանդույթներն ու օրինակները։ Երևանի Հանրապետության հրապարակի, Մաշտոցի պողոտայի շինությունները զարդարված են նուրբ և գեղեցիկ նախշերով։ Եթե ուշադրություն դարձնենք նախշերը տաշելու եղանակին, ապա կնկատենք, որ դրանք ավելի շատ փորագրված են դեպի ներս, քան դեպի դուրս։ Այդ զարդանախշերն ունեն մի առանձնահատկություն, որով մեր շենքերի պատերի երեսները տարբերվում են մյուս քաղաքների երեսպատումներից։ Սա բարակ նախշաքանդակն է, որը պայմանավորված է Հայկական լեռնաշխարհի կլիմայական յուրօրինակությամբ։ Մեր զարդաքանդակները պետք է պահպանվեն մի կողմից`անձրևներից և քամուց, մյուս կողմից`փոշուց և արևից։

Այսօր, սակայն, զարդանախշերը չեն նկատվում, նույնիսկ, չեն կիրառվում։ Դրանք միայն աղավաղվում են տանքիների ավելորդ շինությունների ավելացման, սեփական շահը գերադասելու, ազգային արժեքը չգնահատելու, վերահսկողություն չլինելու պատճառով։