Ճանապարհներն ընթանում են դեպի հիշողություն և արմատներ։ Նրանք, որոնք մեկնում են Արևմտյան Հայաստան և վերադառնում ոչ միայն նոր տպավորություններով, այլ հույզերով լի աչքերով ու պատմություններով։ Այս ճամփորդությունները դառնում են լուռ վկայություններ այն մասին, որ հիշողությունը ոչ ոք չի կարող ջնջել, իսկ հոգևոր կապը՝ կոտրել։ Երբ հայ զբոսաշրջիկը կանգնում է ավերված եկեղեցու դիմաց, քայլում կորցրած գյուղի ճանապարհով, նա վերագտնում է ոչ միայն տարածք, այլ՝ ինքնություն։ Եվ քանի դեռ կան մարդիկ, որոնք պատրաստ են այս ուղին անցնելու՝ ցավով, հուզմունքով, բայց հաստատակամությամբ, մեր պատմությունը երբեք չի լռի։